این نوشتار، ابتدا به وجود کودکان بازمانده از تحصیل اشاره دارد که در اغلب موارد با تبدیل شدن به کودکان خیابانی، به مشاغل سیاه روی می آورند. نویسنده از نحوه جمع آوری و نگهداری از کودکان یاد شده، انتقاد کرده، ایرادهای این امر را برشمرده است.در ادامه، کودکان بازمانده از تحصیل، در سه گروه تقسیم بندی و توصیف شده و برای هر سه گروه، نقاط مشترکی از جمله بی سوادی، پرخاشجویی، ناسازگاری و شخصیت رشد نیافته تعریف شده است.در ادامه، پس از بیان نگرش قانون کار به کارگران خردسال، قانون مزبور مورد نقد قرار گرفته است. مقاله با تأکید بر این نکته که «کار کودکان، تحصیل کردن است» تصریح می کند، نباید اجازه دهیم فقر اقتصادی، مانع تحصیل کودکان شود. هنگامی که این کودکان در سنین فراگیری و تحصیل هستند باید به کمک آنان شتافت و با پرداخت مستمری، آنان را یاری کرد. تأکید اصل ۳۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر آموزش و پرورش رایگان و الحاق دولت ایران به کنوانسیون حقوق کودک، از جمله مؤلفه هایی است که به عنوان ضمانت اجرایی طرح فوق عنوان شده اند تا «سیل بی کاران بی سواد، بحران های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی ایجاد نکند»
)